Bir pazar günü Dağtekke köyünde

Torbalıdan Kemalpaşa yol ayrımına sapıyorsunuz. Çok değil birkaç kilometre sonra sizi Karakuyu beldesine yönlendiren tabelaları görmeye başlayacaksınız. Karakuyunun dar sokaklarını geçerek tatlı bir rampa ile yukarıdaki köylere doğru ilerliyorsunuz. Hava soğuk bile olsa aracınızın pencerelerini mutlaka açın ve içeri dolacak temiz havanın keyfini çıkarın.

İzmirin önemli zeytin merkezleri arasında yer alan Karakuyuda atmosfere sızan zeytin kokusu adeta tüm hücrelerinizi yeniliyor. Yol boyu size eşlik eden zeytin ağaçları zeytin ile anılan beldenin mücevheri gibi. Birbirinden şirin köyleri geçtikten sonra dağın tepsinde yer alan Dağtekke köyüne varıyorsunuz.

Şifalı suyu ile bilinen bu cennet köşesine her gelişimde ilk tanıklık heyecanı yaşıyorum. Küçük köy meydanında sabahın erken saatlerinde tatlı bir telaş var. Şifalı su almaya gelenlere satılmak üzere burada ve civar köylerde yetişen ürünler tezgahlardaki yerlerini almaya başlıyor.

Güne daha erken başlayan köy kahvesinde ilk çaylar müdavim yaşlılara dağıtılıyor. Gözleme yapacak iki köylü kadın son hazırlıkları yapıyor. Köyün yaşlıları ile birlikte yudumlanan ilk çaylar sohbetin fitilini ateşliyor. Her soru İlber Ortaylı ciddiyeti ile yanıtlanıyor.

Anlatılanlara göre 500 yıllık Dağtekke köyü Osmanlı kayıt defterlerinde yöredeki tek Türk köyü olarak gösteriliyormuş. Temel geçim kaynakları arasında yer alan zeytincilik geleneksel olarak yapılıyor. Yeni ekim alanı yok, eski ağaçlar geleneksel yöntemler ile değerlendiriliyor. Köy ahalisinin yaş ortalaması yüksek. Gençler iş kaygısı nedeni ile köyde durmuyor.

Ziyaretimizin nedeni olan şifalı suyu alıp gitmek var ancak içinde bulunduğumuzun güzelliği terk etmek kolay değil. Temiz hava, sıcak çay, gözleme ve huzur dönüşü geciktiriyor. Damacanalara doldurduğunuz şifalı suları yanımıza alarak şifaya muhtaç hayata, şehrin kaosuna yol alıyorsunuz, ruhunuzu Dağtekkede kalarak.